Υπάρχει ατομική ευθύνη για την οικονομική κρίση που πνίγει την χώρα μας;

Τα μεγάλα σκάνδαλα που μας έχουν απασχολήσει όλα αυτά τα χρόνια έχουν συμβάλλει καθοριστικά στην τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, το σκάνδαλο που ταλαιπώρησε επί χρόνια τον τόπο, δηλαδή το σκάνδαλο Κοσκωτά, ήταν της τάξεως των 100 εκατ. ευρώ(~35 δις δραχμές). Βεβαίως από τότε και μέχρι σήμερα τα σκάνδαλα συνεχίζονται με πολύ μεγαλύτερα ποσά.

Στα ποσά όμως αυτά έρχεται να προστεθεί και η συμβολή μικροποσών από την πλειονότητα των πολιτών, η οποία όμως δεν είναι άμεσα αντιληπτή. Αυτό πολλές φορές μας οδηγεί στο να κατακρίνουμε (και δικαίως) τους πολιτικούς και τους ισχυρούς της κοινωνίας για τις ευθύνες τους, χωρίς όμως να αντιλαμβανόμαστε την συμμετοχή ενός εκάστου στην διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης. Για να έχουμε όμως δικαίωμα να κρίνουμε τους άλλους, ας προσπαθήσουμε μέσω κάποιων παραδειγμάτων να καταλάβουμε και να αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες, για να μην πέσουμε στην παγίδα της καμήλας που βλέπει μόνο την καμπούρα της μπροστινής της. Έτσι η κριτική μας και η παρέμβασή μας θα είναι ισχυρότερη.

Παράδειγμα 1^ο (Δημόσιοι υπάλληλοι):

Στην επικαιρότητα βρίσκεται το θέμα της αύξησης του ωραρίου των δημοσίων υπαλλήλων, ώστε να εξισωθεί με αυτό των υπαλλήλων στον ιδιωτικό τομέα. Η εξίσωση όμως αυτή θα αποκτήσει νόημα (και από θεωρητική θα γίνει πραγματική) μόνο αν το σημερινό ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων αντιστοιχηθεί σε πραγματική πλήρη και αποδοτική εργασία όλων των δημοσίων υπαλλήλων.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι (σύμφωνα με την σχετική απογραφή που διενεργήθηκε πρόσφαταhttp://apografi.gov.gr/), ανέρχονται στους 768.009.

Για να υπολογίσουμε το συνολικό ετήσιο κόστος μισθοδοσίας ας θεωρήσουμε προσεγγιστικά και απλουστευτικά ότι το μέσο κόστος μισθοδοσίας του κάθε δημοσίου υπαλλήλου είναι 1.500 € (μεικτά) μηνιαίως. Συνολικά λοιπόν το ετήσιο κόστος μισθοδοσίας ανέρχεται σε:

(768.009 υπάλληλοι) x (1.500€/μήνα) x (12 μήνες) = 13.824.162.000 €,

δηλαδή περίπου 14 δις ευρώ τον χρόνο.

[Αναλυτικότερα στοιχεία για το ετήσιο προβλεπόμενο κόστος μισθοδοσίας μπορεί να αντλήσει κανείς και από το προσχέδιο του Προϋπολογισμού του 2011, πίνακας 4.4, σελ. 51, http://www.minfin.gr/content-api/f/binaryChannel/minfin/datastore/e5/f1/82/e5f18274998812322e482acb794d2bb2c6bf1424/application/pdf/prosxedio+2011-1.pdf].

Tο ποσό αυτό των 14 δις € (και ίσως πολύ περισσότερο) καταβάλλεται από το Κράτος για πλήρη και πραγματική εργασία 7,5 ωρών ημερησίως.

Πόσος όμως είναι ο χρόνος της πραγματικής ημερήσιας απασχόλησης; Το ερώτημα αυτό μπορεί να το απαντήσει ο καθένας βάσει της προσωπικής του εμπειρίας.

Αν κάνουμε εδώ την (μάλλον ήπια) παραδοχή ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν εργάζονται (πραγματικά και αποδοτικά) για μία ώρα την ημέρα, δηλαδή κατά το 1/7 του ωραρίου εργασίας τους, μπορούμε να εκτιμήσουμε προσεγγιστικά την επιβάρυνση που προκύπτει για το Κράτος (δηλαδή για όλους μας).

Η επιβάρυνση αυτή (που αντιστοιχεί στην μία ώρα εικονικής εργασίας χωρίς παραγόμενο έργο) ισοδυναμεί περίπου με το 1/7 του συνολικού ετήσιου κόστους μισθοδοσίας που βαρύνει τον Κρατικό Προϋπολογισμό, δηλαδή με περίπου 2 δις ευρώ το έτος. Αυτό ισοδυναμεί με 20 φορές το σκάνδαλο Κοσκωτά.

Συμπέρασμα: Αξίζει τουλάχιστον να προβληματιστεί ο καθένας για την ευθύνη του και για την εκούσια ή ακούσια συμβολή του στην διαμόρφωση τέτοιων δυσβάσταχτων επιβαρύνσεων της εθνικής οικονομίας.

Παράδειγμα 2^ο (“Απλή” Φοροδιαφυγή):

Υπάρχει έστω και ένας πολίτης που να μπορεί ειλικρινά να ισχυριστεί ότι δεν έχει ‘κλέψει’ το Κράτος, φοροδιαφεύγοντας καθ’ οιονδήποτε τρόπο; Η απάντηση φαντάζομαι όλων είναι ΟΧΙ!

Βεβαίως υπάρχει η γνωστή φοροδιαφυγή των ‘μεγάλων’, για την οποία μιλούν όλοι επειδή τα οικονομικά μεγέθη είναι τερατώδη και ως εκ τούτου εντυπωσιακά. Ας εξετάσουμε εδώ την ‘απλή’ συμβολή των ‘μικρών’, δηλαδή των απλών καθημερινών πολιτών.

Αν προσπεράσουμε το επί χρόνια γνωστό άλλοθι ότι «αφού το κράτος με κλέβει και αφήνει και τους ισχυρούς να κλέβουν, θα κλέψω κι εγώ όπου μπορώ», θα έρθουν στο μυαλό μας περιπτώσεις μικρής έστω φοροδιαφυγής π.χ. ο καταστηματάρχης που δεν έκοψε απόδειξη, ο επιχειρηματίας που δεν δήλωσε όλα τα εισοδήματά του, ο καθηγητής δημόσιος υπάλληλος που κάνει ιδιαίτερα φροντιστήρια και εισπράττει ‘μαύρα’ χρήματα, κλπ, κλπ. Αναρίθμητα λοιπόν τα παραδείγματα από κάθε επαγγελματικό κλάδο. Γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι, εκπαιδευτικοί, έμποροι, αγρότες, κλπ, συμμετέχουν λίγο έως πολύ σ’ αυτή την καθιερωμένη διαδικασία.

Ας δεχτούμε απλουστευτικά ότι όλοι οι πολίτες επιβαρύνουν το Κράτος φοροδιαφεύγοντας έστω κατά 100 € τον χρόνο ο καθένας. Το ποσό αυτό είναι ασήμαντο συγκρίνοντάς το με τα εκατομμύρια που κλέβουν οι ισχυροί. Αυτό άλλωστε αποτελεί και την δικαιολογία όλων και έτσι ο προβληματισμός σταματά εκεί.

Αν όμως κάποιος προχωρήσει τον συλλογισμό του πολλαπλασιάζοντας το ενδεικτικό αυτό ποσό των 100 € με τον πληθυσμό της χώρας, τότε προκύπτει το τεράστιο ποσό του 1 δις ευρώ. Αυτό ισοδυναμεί με 10 φορές το σκάνδαλο Κοσκωτά.

Συμπέρασμα: Η ασήμαντη ατομική συμβολή, μετατρέπεται συνολικά σε τερατώδες ποσό, το οποίο αθροιζόμενο με τα υπόλοιπα διαλύει το μέλλον των παιδιών μας.

[θα ακολουθήσουν και άλλα παραδείγματα]